MONIKA KALBARCZYK

Ukończyłam studia magisterskie w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej na wydziale psychologii ze specjalizacją psychologia kliniczna oraz psychologia społeczna.

Szkolenie psychoterapeutyczne odbyłam w Szkole Psychoterapii w Ośrodku Pomocy i Edukacji Psychologicznej INTRA oraz podczas Kursu Psychoterapii Systemowej Indywidualnej w Wielkopolskim Towarzystwie Terapii Systemowej. Skończyłam również Studia podyplomowe z zakresu Psychologii Kryzysu i Interwencji Kryzysowej w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Ukończyłam dwuletni Podyplomowy Staż Psychoterapeutyczny w Akademickim Centrum Psychoterapii i Rozwoju przy Uniwersytecie Humanistycznospołecznym SWPS.
 
Pracuję integrując różne podejścia psychoterapeutyczne. W zależności od zgłaszanego przez Klienta problemu odwołuję się do nurtu humanistycznego, egzystencjalnego, systemowego czy poznawczo-behawioralnego.

Zajmuję się terapią osób dorosłych. Mam doświadczenie w prowadzeniu grup terapeutycznych, psychoedukacyjnych oraz treningów asertywności i umiejętności społecznych.

W swojej pracy spotykam się z osobami doświadczającymi długotrwałego stresu lub kryzysu emocjonalnego oraz z osobami, które mają trudności w relacjach z innymi ludźmi. Udzielam wsparcia terapeutycznego osobom, które cierpią z powodu lęków, depresji, obniżonego poczucia własnej wartości lub poczucia braku umiejętności panowania nad emocjami.

Doświadczenie dydaktyczne zdobywałam i rozwijałam m.in. na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym SWPS w Warszawie, gdzie prowadziłam zajęcia z zakresu diagnozy psychologicznej oraz zdrowia psychicznego.

Jestem członkinią Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Swoją pracę poddaje superwizji licencjonowanych superwizorów.
 
Osobiście:
Proces psychoterapii to dla mnie rodzaj wyjątkowych spotkań z drugim człowiekiem, z jego doświadczeniem. Podczas tych spotkań spólnie poszukujemy znaczeń, sensu, nowych perspektyw dla tego doświadczenia.
Wydaje się, że każdy człowiek ma w swojej historii momenty, kiedy czuje, że gdzieś utknął lub się zagubił, a podejmowane działania przestają mieć sens. Dotychczas wyznawane wartości tracą na znaczeniu, trudno jest dostrzec jakieś nowe perspektywy. Często tego rodzaju doświadczenie wiąże się z przeżywaniem lęku, niepewności, utratą wiary w swoje możliwości. To może skutkować wycofywaniem się z kontaktów z ludźmi lub je mocno komplikować. Często też tracimy kontakt z samymi sobą, zaczynamy odczuwać wobec siebie destrukcyjne uczucia pełne krytycyzmu, niechęci, pogardy.
W moim poczuciu w takich momentach przydatne może być spotkanie z psychoterapeutą, który spojrzy na naszą historię z innej perspektywy – z uważnością, zaciekawieniem i entuzjazmem - nawet wtedy, kiedy wydawałoby się, że już nie ma czym się zaciekawiać. Proces psychoterapii to taki „film drogi” – jest w nim i niepewność tego, co nas spotka za kolejnym zakrętem ale i poczucie  wolności w dokonywaniu wyboru, którą drogą jechać dalej oraz nadziei na dotarcie do wyznaczonego celu, którym zwykle bywa doświadczenie spokoju i akceptacji tego, kim się jest.